W poprzednim wpisie, przybliżyłem Wam zasady działania ekranów pojemnościowych. Są to bardzo dokładne i niezwykle wytrzymałe wyświetlacze. Jedną z największych ich wad jest jednak koszt produkcji pojedynczego ekranu. Aby zaoszczędzić i zmniejszyć ceny producenci wykorzystują w urządzeniach dotykowych ekrany oparte o technologię oporową.
Technologia dotykowych ekranów oporowych jest pierwszą, która osiągnęła sukces na skalę światową. To właśnie tego typu ekrany montowane są w większości naszych smartphonów. W tym wypadku podobnie jak przy ekranach pojemnościowych w grę wchodzi prąd elektryczny a dokładniej opór elektryczny. Zasada działania jest stosunkowo prosta.
Ekran dotykowy wykonany w technologii oporowej składa się z dwóch warstw izolatorów. Górna jest zazwyczaj wykonana z poliestru a dolna ze szkła. Pomiędzy nimi znajduje się powietrze. Każda warstwa pokryta jest cienką i niewidoczną powłoką wykonaną z przewodnika, tworząc siatkę przewodnikową. Kiedy nie używamy wyświetlacza, przewodniki się nie stykają. W chwili naciśnięcia ekranu warstwa poliestrowa ugina się i przewodnik na niej umieszczony dotyka do tego, pokrywającego dolną szklaną warstwę. Oprogramowanie zainstalowane w urządzeniu mierzy opór, jaki wytwarza się w układzie i na jego podstawie wyznacza koordynaty, w których pojawiło się zetknięcie obwodów. To jest punkt, w jakim dotykamy nasz ekran palcem.
Bardzo dużą zaletą tego rozwiązania jest prosta konstrukcja, która sprawia, że koszty produkcji urządzeń z tego typu ekranami są bardzo niskie. Zachęca to i pewnie przez wiele lat zachęcać będzie producentów do wykorzystywania w swoich konstrukcjach właśnie tego typu ekranów.
Do wad ekranów oporowych należy zaliczyć z pewnością słaby kontrast tych wyświetlaczy oraz brak obsługi bardzo popularnego w ostatnich latach i wykorzystywanego w aplikacjach „multitouch”. To jest jeden z głównych powodów, który skłania producentów droższych urządzeń do odejścia od tej technologii na rzecz ekranów pojemnościowych, które tę funkcję bez problemu obsługują.
